Una gota...

Una gota...

Una gota que se desliza lentamente por el cristal, cae sin freno, zigzagueando poco a poco por el vidrio hacia el final que le espera, afuera, la gente, no tiene tiempo para observarla, la lluvia les moja, apuran su paso e ignoran la tragedia. Sin remedio, no tiene forma de evitarlo, su camino es estamparse contra el marco. ¡Que horrible final! ¡Que irónica su muerte! Morir como has llegado: cayendo, siempre dejando un rastro allá por donde pasas, y sin embargo; que estúpida gota, como se ilusiona por sobrevivir, como aguanta en su paso, arrancada por los vientos, arrastrada por la gravedad hacia su inevitable fin... ¡tan sola! ¡Tan fatalista! Y sin embargo, se aferra a su breve vida como si deseara estar eternamente deshaciendose y cayendo. La lluvia no cesa de caer, no para, y sin embargo, ella ya no es parte de esa lluvia... se ve tan sola y la vida se hace tan larga... tan fría... desearía descender con el resto rapidamente... pero allí... en ese lugar apartado de los peligros de la libre caida al suelo... la muerte próxima es agónica, inclemente y cruel... puede ver las luces de la habitación, el dedo de un niño que recorre por dentro su mismo camino, como divirtiendose ante el morbo de los estertores de la gota, ajenos a su vida.

Sin forma de aguantar, decide caer, la ventana es larga, casi parece infinita... pero poco a poco se deshace... quizá no toque el final... como asi muchas gotas como ella, agónicas, atrapadas en un cristal... pueden sentir como las ignoran algunos, como otros se mofan de su suerte... pero... a veces dos gotas se encuentran... esas gotitas, inocentes, estúpidas e inertes... no hacen mas que darnos una lección... unidas... forman una gota mas grande, de vida mas larga a veces, si dejan suficiente rastro, quizá no mueran estampadas contra el marco. Otras, se unen y caen juntas, y mueren rechazando la soledad y el olvido. Es un extraño romance, es un curioso fenómeno, que asombra y divierte los ojos de los niños, es algo tan vanal... y sin embargo tan importante.

Jamás importará a nadie, jamás nadie se fijará en el recorrido de una gota mas que por pura diversión... y sin embargo, somos tan inocentes como ellas, casi tan inertes, y tan estúpida nuestra existencia como la suya propia. No digo con esto que debamos decirnos a nosotros mismos que nuestras vidas carecen de sentido, ni que nuestras vidas sean horribles. Pero, quizá a veces, deberíamos vernos a nosotros mismos deslizándonos por un cristal, dejando un pequeño rastro... quizá aprenderíamos a aprovechar cada segundo, quizá haríamos que nuestro rastro sea lo mas importante posible... Dos simples gotas de lluvia, pueden enseñarnos la lección de que todos necesitamos a alguien... dos gotas unidas, durarán mas, disfrutarán mas intensamente cada segundo, el romance estúpido de dos gotas no es tan distinto a los nuestros...

Hay muchas formas de verlo; muchas formas de vivir nuestra vida, algunos dicen "Carpe Diem" algunos buscan dejar su marca al máximo, otros buscan el amor, y otros se resignan a morir. Pero al final...

[...]

No somos mas que gotas de lluvia sobre un cristal...

A eterna búsqueda

Que é este malestar, ¿esta sensación que me oprime o peito agora mesmo? Creo que a coñezo, mais non o sei, non podo estar seguro. De ter sido noutro momento, achacaría esta sensación a un baixo estado de ánimo. Pero non é asi, o meu estado de ánimo é, teoricamente, bo; simplemente son falta de forzas e de ganas por nada, é coma se calquera actividade estivese baleira, carente de sentido, nada me axuda a dar un paso mais e non atopo a forma de animarme. Que fago aquí, escribindo sobre nada... quizáis so esté na búsqueda de algo, non o sei, quizais unha cura para as feridas incurables do corazón e da alma... unha panacea que amortigue a dor cando me pille coa garda baixada o medo a perder. ¡Pero e que agora mesmo non teño ese medo! Certamente corro ese risco... ¿e qué? non me importa correlo, quero correlo, ¡quero loitar, gañar ou perder, a causa paga a pena! E aínda así non sei que me falta, ese curruncho do meu ser que non se chea con nada, non...

A angustia, volvese coma un arma de dobre filo, ataca o meu ánimo, e ataca aos medos, espertándoos... pero volvinme... ¿mais forte? Non o sei... o caso e que isto non é medo, non é desesperación nin desamor, non é soidade, non é abandono, non é rabia... é coma unha tristeza dentro do benestar... e como se... a pesar de estar ben... soubera que algo me falta... podería achacalo a tantas cousas e sen embargo esas cousas, ou asumin que non as recuperarei, ou loito aínda por elas... e non entendo porqué esta dor, estes alfileres incomprensibles... que punzan o meu peito buscando un porqué...

Quizais por isto escriba... un texto, si; debe ser a mellor forma. Vomitar a incerteza nunhas líneas... mesmo tocar a guitarra... compoñer... nas artes atopei un pouco a vía de escape a estes dores inexplicables... supoño que é a vía de escape mais común... e mesmo agora... nesta crise inspiracional... escribo e escribo sen poder parar, porque non é mais que un refuxio do alma, mesmo cando os textos non son lindos, non son agradables ou líricos, a literatura é o que libera desas cargas a miña alma... a música libérame daquilo que non podo expresar coas palabras... e a combinación supón a maior das purgas espirituais... quizais non sexa un gran compositor, un gran escritor xa nin digamos... mais... agora mais que nunca, doume conta do alivio que supón para mi poder estar agora plasmando un sentimento en cada letra... deixando a miña pegada no meu entorno... esta é a miña panacea, este é o tesouro que aínda non acabo de aproveitar nin descubrir do todo nesta eterna búsqueda da miña paz interior... Ese equilibrio que as veces desvanécese inexplicablemente... hoxe o podo equilibrar liberando cargas sílaba a sílaba...

[...]

Creo que me atopo moito mellor...

Mar adentro

E partiu mar adentro... non lle importou o que deixaba atrás, anos abandoados pola man da sorte nas súas espaldas; nin parou a pensar un segundo en se botaría de menos algo, non consideraba que tivese nada, as posesións... eran vacías, e so supuñan unha carga para alguén coma él; nin sequera planeou que levar consigo, a verdade, non lle importaba moito, só quería deixarse levar polas ondas do mar como sempre soñara, dende que era mozo. Xa non era o primeiro intento, mais xamais tivera o valor de soltar as amarras, non se veía preparado para unha viaxe sen retorno polas aguas interminables, na procura do horizonte. Era un bala perdida, un alma bohemia, un romántico empedernido e sen remedio, víctima da súa imaxinación e soños, non tiña ambición algunha por destacar nas actividades materiais, so lle importaba soñar, soñar, e buscar un lugar onde os seus soños poidesen facerse reais... e ese lugar, non estaba en ningures mais que alá onde o seu corazón o levase... a mar, alí estaba o seu corazón, movendo as caprichosas ondas, facendo que a pequena embarcación se tambalease, ameazante, sobre o filo das ondas, que coma se fosen enormes coitelos parecían querer cortar aquela improvisada balsa en mil pequenos pedazos.

E partiu lonxe, sen rumbo; non deixaba atrás seres queridos, os que o eran, ían con él no seu corazón, os recordos, na súa mente, e as intencións no espírito, ía cheo de carga abstracta e vacío de material. Non buscaba mais que vivir a súa odisea, cumplir esa promesa que él fixera un día coas ondas, que algún día partiría mar adentro e deixaría que as correntes guiaran a súa barca polo océano, ata mesmo caer nos seus letais brazos en furia, ou quedar atrapado nunha extraña calma marina. Non importaba se sobrevivía ou morría, non importaba se chegaba a terras descoñecidas ou non volvía avistar terra firme, a súa unica ambición era entregarse ao mar para sempre, o seu único amor, as aguas, o seu maior soño, vivir e morrer sobre elas...

"Tolo, partiu sen mais. Xamais o comprenderían, ¿quen ía poder entender que alguén viaxase sen rumbo? Mais nunca tentaron detelo, a verdade, criticalo era moito mais facil que tratar de razoar as cousas con él. Era un enredante, tan pronto lle dixeran catro palabras, xa estabas falando ao seu favor, sen querelo, ¿non sería que tiña lóxica a súa forma de ver este mundo? -dubidoo- era un tolo, non mais, e por iso marchou. Infeliz, nin aquí nin no mar podería atopar a súa felicidade. Ese soño estúpido de que a felicidade estaba nese barco... menudo iluso, a felicidade... iso si que é un soño, miranos, aquí, partindonos o lombo día a día para sobrevivir, ¿é isto felicidade?"

Partiu mar adentro, partiu tempestade adentro, non saben que pasou, nin como foi a súa ruta. Os anos, caprichosos pasaron, e mais a mar xamais decía nada. Pero as augas sempre devolven o que entra nelas, co tempo, pequenas pertenzas del foron repartíndose por puntos da costa... moitas voltando ao seu pobo... ata que un día... apareceu él, o navegante, o tolo do pobo... unha carcasa pálida e inerte, sen respirar apenas, semiafogado, cunha barba enorme e unha cara demacrada, producto do salitre e vento mariño... pero había algo que foi o que mais estrañou aos habitantes do pobo que observaban este estraño supervivente do mar... na súa cara, nos seus beizos, había debuxada a mais feliz das expresións posibles, o maior dos sorrisos, o de quen loitou por un soño e o cumplira, por estúpido que fose, o odio podería caer sobre él, producto do medo e envexa, mais xamais lle arrebataría xa o sorriso...

...deu un paso... e lentamente tentou articular unhas palabras... mentres pouco a pouco, foi desmoroandose na area, moribundo, murmurando algo case imposible de entender, as xentes do pobo ían afastándose del, deixando que fosen as augas quenes o levasen, soterrasen nas areas ou desfixesen pouco a pouco despois da sua morte... e pouco a pouco foi desaparecendo, o seu corpo, as súas roupas... o seu recordo... mais houbo algo... que xamais ninguén puido olvidar, nin sequera a súa alma, nin sequera o mar...

[...]

O seu sorriso... o sorriso dun soñador...