domingo, 25 de enero de 2009

Adiós

Que palabra tan cruel, que sílabas asesinas de ilusiones forjadas en los corazones de la gente... eres el martillo que rompe los enlaces y este mundo, el yunque donde somos todos separados algún día. Todas esas marcas, esos sellos que ni el tiempo ha de borrar, creados por un vulgar bisilábo que no siente clemencia por nada. ¿Cuantas emociones puedes desencadenar en mi interior? Es el reto de tu existencia, hacernos reir, sufrir, gritar, callar, llorar, temer, desear, decir una última verdad o fingir no saber nada... el adiós... puede ser el momento en el que despidas tus penas... o en el que se vaya tu mayor alegría... puede ser un adiós para siempre, puede ser un simple "hasta la vista" y sin embargo, siempre hace que algo despierte en nuestro interior. Cinco simples letras articuladas en el orden adecuado pueden mover los pilares de la tierra y cambiar todo en nuestra vida. Si, el poder de las palabras es increible... y esta palabra es de las que mas puede mover... otras como "Amar", "Odiar" pueden definir una situación, pueden dar a conocer algo, otras como "tu", "yo", nos darían a conocer los implicados en el asunto... pero, ¿que es "Adiós"? Adiós puede ser el fin de un amor, puede significar el comienzo de un odio. Adiós puede significar el final, pero también un nuevo comienzo. No siempre el Adiós es malo, no siempre el Adiós es eterno. Y sin embargo, no podemos saber porqué... siempre hay una espinita que se nos clava en el corazón cuando alguien nos dice Adiós... quizá porque nos recuerda que algún día diremos el último... un adios definitivo, no como lo entendemos aquí... sería como decir "Sayonara" "Adío" "Adieu" palabras tan cortantes y definitivas como se entienden en sus respectivos idiomas.

El Adiós, puede romper montañas de sentimientos, puede generar miles de ellos, el Adiós, puede generarse a si mismo y hacer que alguien se vaya, puede impedirse a si mismo y hacer que alguien vea que no desea dejar marchar a alguien. Quizá seas tan doloroso como necesario, pues siendo tan cierto que no sabemos aquello que tenemos hasta que un día lo perdemos ¿que haríamos sin ti? ¿Que haríamos de un mundo en el que no vemos lo que tenemos? ¿Que haríamos de una humanidad en donde todo sería eterno, nada tendría un punto final, un adios, una última despedida, el momento donde se han de mezclar, como una bomba de relojería, labios, lágrimas, palabras de amor y odio, pañuelos al viento y gritos al cielo, manos entre manos que se entrelazan sin cesar como no queriendo separarse jamás, los cuerpos en una caida mortal que semeja hacerse infinita en el segundo donde sea articulada esa palabra explosiva, la vida y la muerte, el presente, pasado y futuro de nuestras vidas, mil emociones en una corrosiva reacción en cadena incontrolable. Quizá algún día lo sufrimos, quizá mañana lo suframos, quizá algun día lo dijimos, quizá mañana lo digamos... pero estoy preparado, quizá, para decir ahora un único Adiós... un Adiós a mis miedos...

Un día me dijiste adiós, ¿por qué me dejaste solo? ¿He de reprochartelo? No creo, quizá me diste la mayor lección de mi vida, me hiciste ver lo mucho que valías, lo mucho que te apreciaba y lo que significabas para mi. En aquel momento, aprendí lo fugaces que pueden ser las cosas, y que sin embargo, no valía la pena vivir pensando en ello. De aquellos 5 años apenas nada recuerdo, pero también debe ser porque de aquellos 5 años, no tengo ningún mal recuerdo, los poquitos que guardo, son buenos, quizá fueran de los mejores años de mi vida, los 5 primeros. Jamás olvidé que en un último momento, te despediste de nosotros. No se si sabías que jamás volverías. No se si jamás sentiste que ese era tu último adiós. Pero quizá sea mejor así, no vale la pena vivir los adioses como los últimos. Detesto las despedidas, pero no huyo de ellas. Una despedida puede significar la última oportunidad para abrazar y besar a alguien. Por eso, cada vez que me despido de alguien por un largo tiempo, no me amargo pensando que quizá no los vea en largo tiempo, o que (poniendonos en un caso ya extremadamente pesimista y fatídico) jamás vuelva a verlos nunca mas... sino que aprovecho esos segundos como si fueran pequeños tesoros... cada segundo de un adios es como una pequeña esmeralda que guardo en una cajita en mi corazón, para poder observarlas detenidamente cuando echo de menos a alguien, cuanto mas intenso es un adiós, mas calurosa es la próxima bienvenida. Estoy seguro de ello, y de que si, de alguna manera pudiera darte una bienvenida, sería la mas cálida del mundo; ese adios que desconocíamos, sería el último, debió ser el adios mas breve e intenso de mi vida...

[...]

E dende entón, cada adeus, resultame distinto, e vivo cada adeus aproveitandoo. Si, coma dixen, non penso que vaia ser o último, pero aínda así o disfruto coma se o fose... pode que soe raro, pero cada vez que sei que estas ai, e que fas un lixeiro movemento e me observas... desexo que canto antes me informes de que vas volver dar a volta por un tempo, que non nos veremos durante un tempo... porque eses últimos segundos son nos que podo navegar mais profundo nos teus ollos e sentirte preto de min, en min, por momentos, asemella que observases nos meus a verdade mais oculta no meu corazón... e seino, sei que me desfarei de a pouquiños como xa dixen... cando sufro o non correspondido, ese é o único adeus que me doe agora mesmo, o da esperanza, o resto, os disfruto coma regalos que nos da a vida para recordarnos que aínda temos unha razón pola que voltar alí onde dixemos adeus... para volver ver esa mirada que me derrite por dentro, coma se o meu corazón estivese feito de xeo, e os teus ollos de lume irrematable...

jueves, 22 de enero de 2009

Tiempo

Como te escurres, fluído, sin barreras, de entre estas cuatro paredes que me encierran, poniendo límites a lo imaginable, a lo real, y tu que escapas sin embargo a todos estos baches. Eres el punto y final en mis textos, la última voluntad de un difunto, quien barre las lágrimas de los ojos y quien vuelve a llevarlas a ellos; eres el todo y la nada, creador, destructor; todo lo das, todo lo quitas; sin ti nada valdría nada, pero contigo todo no vale de nada. No importa como sean las cosas, ni grandes ni pequeñas, buenas ni malas, blancas o negras, lo barres todo a tu paso. Te cebas en tu cruel holocausto con los días sin importarte si algún día habrá juicio por tus actos. Pasado presente y futuro, como un límite inalcanzable, vas borrando lo que tuve y creando lo que tendré, me mantienes en el aire durante unos segundos, segundos de los que tu eres dueño, quitandome el camino recorrido y poniendome un nuevo tramo a seguir.

Y tu, dueño de todo, pasado presente y futuro, ¿dices dominarme? Puedes arrebatarmelo todo, quítamelo, viajas por un lado del mundo, mas por el otro apenas puedes rozarlo, el recuerdo y la imaginación, mas allá de lo que se ve, tras el lienzo, podemos ver mucho mas de lo que nos das con tu existencia. Puede que me quites las cosas que amo, que no me des lo que anhelo, que me hagas correr, sufrir, gritar y desesperarme como un discípulo del reloj, atento a no incumplir sus inquebrantables órdenes, avanzando por la vida a cada segundo empujado por tus invisibles manos. Pero jamás podrás arrebatarme nada de lo que tengo en mi imaginación, nada de lo que hay en mi corazón; ni recuerdos, sueños, deseos, rencores y dolores, nada, ni lo bueno ni lo malo, podrás arrebatarmelo. Ven a por mi, este es mi desafío, el humano contra el tiempo, el pez contra la corriente, el ave contra los cuatro vientos. ¿Quieres mi cabeza? Tomala, no servirá de nada, mi alma es mía y se filtra por las paredes, jamás sabrás donde estoy, quizá detrás de ti, recordando mi pasado, quizá muy por delante, imaginandome un futuro. Dueño de mi intuición, poseedor de la llave de mis recuerdos, lo tengo todo en mis manos, mi pasado, mi presente y mi futuro. Puede que no pueda huir de tu empuje, sucumbiré a tus garras en mi último segundo, pero jamás serás mas que un soñador; jamás serás mas que aquellos que somos capaces de hablar con lo que no tiene oidos, de esperar respuesta de aquello que no tiene voz. Puede que esté loco, pero por si acaso, hoy grito al tiempo que no vale la pena que intente amargarme la existencia, que no puede hacerme correr, que no podrá conmigo, no mientras pueda volar, no mientras navegue perdido en este mar de sueños, no mientras haya almas vagando a mis lados, siguiendo mis pasos como yo sigo los suyos, solo por si acaso, por si en algún momento se creyó el tiempo dueño de mis actos, pueda ver que siempre estuvo, y, dueño de su futuro, siempre estará equivocado. Pobres de aquellos que se resignan ante los tiempos y sus fauces que todo lo borran, inconscientes de que siempre pueden dejar oculta una marquita en sus almas y hacer que todo exista, eternamente, en los recuerdos, aún en la muerte, aún en el infierno.

[...]

Hoxe o tempo escúrrese entre as miñas mans, como fina area que escapa dos puños dun neno, hoxe os recordos volven a min, voltei a recordar, como vos coñecin, como un día o tempo fixo que as almas pasasen preto e dende entón, mais ou menos, viaxan xuntas pola vida. O tempo xamais poderá borrar iso, esas ligazóns son eternas, son a proba de que o tempo non pode con todo, son as excepcións a regra universal do que sempre remata, as pequenas marcas que deixa unha amizade, un amor, mesmo un odio profundo, sempre sempre quedarán ai, testigos do paso do tempo, que un día arrebatounos o que tiñamos, mais non o que tivemos nin quereríamos ter.

martes, 20 de enero de 2009

Lucha interior

No hago mas que debatirme entre cordura y locura, entre blanco y negro, entre alegría y tristeza, entre soledad y compañía, no puedo quejarme pero desearía gritar por ayuda al cielo, aunque mis pasos me conducen decididos hacia los infiernos. Sentirme solo es mi condena, pero tengo la bendición de quien me quiere, mis vacíos internos han hecho de mi un ser insaciable, que busca el amparo de un alma que llene ese hueco inmenso, un monstruo que no respeta los límites de la cordura y ha decidido ir mas allá. Cuanto mas tengo mas quiero y no será jamás suficiente... sin embargo hay un alma que me hace recuperar la razón y me devuelve al mundo, un alma que me hace sin embargo soñar y reir sin mas, un alma, que me trae la bendición... pero también el sufrimiento...

No es justo decir que estoy solo, pero no puedo rozar sus labios, deseo hacerla feliz, pero su felicidad implica mi desgracia, querría que fuera mía, pero no puedo hacerla mía. Soy bello a entender de tantos, y sin embargo no hay belleza sin bestia, y la bestia que soy es la que aprecio en mi. Querer dejar de pensar en ello, dejarme llevar, olvidar y empezar de cero, y por el otro lado consumirme hasta el último momento de mis días... pequeñas porciones de mi mente se esparcen en mi interior, producto de la batalla entre mis dos identidades, entre dos lados de una mente que no quiere ceder a si misma. Luchar o rendirme, ganar para perder, o perder para no fracasar. Atrapado en el fuego cruzado grito pidiendo ayuda. Que osadía, querer ser socorrido de una batalla que causé yo mismo. ¿A quién pretendo engañar? Yo lo sé, y todos lo saben, estoy loco, no soy mas que producto de la excentricidad y mi malestar producto de esa misma extravagante forma que tengo de asumir las cosas. ¿Que voy a hacer para evitarlo? ¿Cambiar? ¿Dejar de ser yo mismo? No quiero eso... pero mientras la guerra civil avanza arrasa mi mente... y me derrumbo poco a poco. Asi como la llama de mi corazón se apaga cuando ya no queda nada que quemar, mi mente se vacía de todo sentimiento... hoy no soy mas que un monstruo insensible que ha descubierto como destruirse a si mismo a base de pensamientos contradictorios y opuestos. Hoy he ganado y perdido la batalla, una batalla en la que no hay trofeo para el vencedor, ni compasión por el vencido...

Y a la vez... se que no tengo nada y lo tengo todo, he perdido mucho en esta vida, y sin embargo, no veo aún que tengo muchas cosas aguardando, he aprendido a ver que no sabes lo que tienes hasta que lo pierdes, el darme cuenta de lo que tengo, ¿significa que lo he perdido? No lo sé, no todavía... solo se que entre tantas lágrimas y rabia, en esta lucha interior que me ha llevado al extremo de la mezquindad y la miseria, comienzo a apreciar lo que tengo...

Quiero tocarte pero me quemo... quieres salvarme, pero te arrastro conmigo, quiero darte todo lo que tengo, pero no tengo nada, me das la vida, pero me la arrebatas sin piedad. A cada instante, a cada milésima de segundo, ahogo mis gritos, para que no puedas escucharme, a pesar de que mi corazón hable a gritos, guardo mi secreto a voces en una cajita de cristal, delicada y transparente, que deja ver su interior y que pase la luz a través de si, que puede romperse en cualquier instante... deja que busque una manera de aplacar mi dolor, que mientras me consumo en la llama pueda ver tu cara, haré lo posible porque sepas que sigo aquí, en la sombra, esperando por lo que jamás llegará, porque si he de consumirme quiero que sea por ti, porque si he de arder será mirando tus ojos... rozando con la yema de los dedos la suave caricia de tus cabellos como una brisa marina regalada por el atardecer de tus pupilas...

...no pienses en que caigo...



...tan solo piensa en que jamás me iré de aquí...




...si quieres que me vaya, tendrás que echarme, si quieres que cese de sufrir... deja que toque fondo...



[...]


No te lo tomes como algo personal... deja que hoy sea tu sombra...


domingo, 4 de enero de 2009

Artificial

Vivimos en un mundo en el que todo aquello que hay funciona regido por estrictas leyes que todo lo controlan, las leyes de las ciencias, de las verdades religiosas, de las leyes judiciales y estatales, de las manos dictatoriales que mueven ejércitos y arrasan con mil realidades regidas a su vez por principios físicos y químicos, que se ven destruidas por mil cuestiones analizadas a base de reacias fórmulas irresolubles... un mundo de gente gris, de cielos opacos y cerrados, nuestro mundo es como un cuadro frío, pintado a conciencia y planeado con maldad y furia, un mundo encerrado en un solo marco, en un límite marcado en la distancia que va desde la mirada hasta el lienzo... y sin embargo... a veces... en nuestros sueños... planteamos un mundo donde no cabe ley que funcione, donde las realidades son mentiras y las mentiras son realidades... este mundo gris y planeado tiene escapes... escapes de colores que se funden al otro lado de un lienzo muy fino que pasamos cada vez que dejamos que la mente vuele... ¿No hemos pensado jamás que quizá los sueños se hacen con el mismo material que las realidades? ¿No hemos pensado que quizá, los sueños, sean realidad, y este mundo no sea mas que un plan irreal, una serie de leyes que intentan encerrarnos en cuatro esquinas hacia la desesperación? Cuando huimos al otro lado del lienzo... pinceladas furiosas borran de este mundo una y otra existencia para hacernos creer que esa es la realidad, la moribunda y triste realidad, pero sin embargo... no son mas que pinceladas de pintura acrílica... al otro lado de esta realidad... se esconde un lugar donde las mentes hacen su trabajo y crean una nueva verdad, y solo aquellas mentes soñadoras que naufragan en el mar de la excentricidad y los que huyen de la masa acrílica y gris de la sociedad... son capaces de ver que a veces se escapan luces que atraviesan el lienzo y dejan ver... mas allá de la mirada gris, un mundo con esperanzas... donde muchos ven un ruido, otros vemos melodías... en mensajes incongruentes, nosotros vemos poesía y literatura, en borrones y colores mareantes, vemos pintura y la fotografía... hemos hecho de la imaginación un teatro, no algo ilusorio, hemos hecho del construir y crear un arte, no una utilidad vanal y triste.

Allá ellos, cuando venga la lluvia que borre este cuadro... se los llevará... mas nosotros seremos los náufragos... los que naveguemos en búsqueda de nuevos sueños... me llamarán loco, dirán que no pienso con dos dedos de frente, pero no me va tan mal, lloraré mas, reiré mas, caeré mas, pero aprenderé mas. No desconozco las ciencias, que no son grises si las vemos con otros ojos, no desconozco la vida ni el mundo grisáceo donde nos intentan hacer vivir, sino que conozco todo eso, y lo aprovecho al máximo, por eso sueño, por eso veo mas allá de las mentiras que nos venden los ojos a la primera mirada... por eso, naufrago en la soledad en búsqueda de otras almas solitarias, que, como la mía, busquen un mundo mejor y mas soñador... no quiero ser parte de un plan cerrado, no quiero, ni formo parte de esto, yo sueño, y soñaré... no me atraparán y no caeré en este mundo gris... tan triste... tan patético... tan...


...artificial.


[...]