domingo, 15 de marzo de 2009

Deter o tempo

Abriu os ollos e alí estaba o horizonte. Perdido entre gotas de auga de mar, fuxidas do violento choque das ondas contra a dura rocha, erosionandoa lentamente, esa intensa loita do mar por facer das moles rochosas fina area que con tanta insistencia repite dia tras día. Un cormorán voa rasante sobre o imponente océano; sen chegar a tocalo, coma con respeto cara esa enorme extensión de auga que separa a terra e o horizonte. O Sol podía verse grande, maxestuoso, descendendo lentamente, parecía ser tragado polas augas, coma se o mar tentase apagar esa enorme bola de lume. Descende as súas mans e roza as augas, en posición case fetal, encollido sobre si mesmo coma con medo de algo, admira todo o que lle rodea. O aroma que se respira, de mar, de bosque, resulta bucólico... pecha os ollos e deixase levar pouco a pouco pola embriaguez... Abriu de novo os ollos... a luz era moito mais ténue. Agora os mecanismos do faro escoitabanse, pouco mais arriba, acendéndose, programados, pois xa facía anos que ninguén tiña que ir encender o faro. Pouco a pouco, o astro rey era engulido polas augas... follas do bosque que se extendía tras él voaban arrastradas polo vento... a noite achegábase pouco a pouco e conforme se achegaba a natureza adormecíase... unha sensación de paz invadía a súa mente... a humidade sobre a sua pel era coma un colchón que invitaba a relaxarse... pouco a pouco viu como o momento ía rematando... coma unha breve caricia... un abrazo demasiado curto... un bico efímero... palabras que fuxen cos segundos... e unha sensación de insatisfacción invadía o seu corazón... desexando deter o tempo... para que nunca rematase ese momento.

É incrible como as cousas mais efímeras, pequenas, fuxitivas, poden espertar sensacións inimaxinables nos corazóns desacougados...

[...]

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Sí, inexplicable, pero continuamente ocorre...
Quérote

Anónimo dijo...

Los momentos mas bonitos de la vida siempre son los mas cortos, y no solo por que sean cortos en si de tiempo, sino por que suelen ser tan dulces o agradables se nos hacen cortos ya que estos no los solemos vivir tanto en comparacion con el resto de dias sin sabor. (o al menos es lo que me has transmitido con el texto). Pero sabes? si todo fuesen buenos momentos... no se convertirian estos en aburridos? no dejarian de tener ese significado especial?? no cres q tal vez cuando los recordamos no lo hariamos con ese especial cariño sonriendo como tontos a la nada???, no se, son cosas q me pregunto despues de empezar a escribirte esto.

Anónimo dijo...

Gran texto, como siempre. Muy sensorial... como la forma de escribir de Stephen King, q parece que te sumerge en sus textos... ^.^

Son precisamente las pequeñas cosas las que quedan más fijadas en el recuerdo... quizás porque el cerebro guarda mejor las cosas pequeñas. Si es que el pobre no da para más... xD

Saludos!


Lily